Wat is de definitie van liefde

Het is moesson. Eén van de drie weersseizoenen in India. Nu heeft India ongeveer de afmeting van Europa dus de seizoenen variëren per streek. Maar voor ons in het noorden geldt dat het van juli tot eind september moesson is. De moesson is bij ons ‘geland’ op 1 juli. Zo heet dat. Al eerder kwam het aan land vanaf de oceaan. Dat hebben we vorig jaar juni ervaren in Mumbai aan de westkust. Uitgerekend die zondag was er een heftige regenbui die de zee ruw de kade op zwiepte. We waren getuige van het landen van de moesson.

Moesson betekent niet dat het de hele dag regent. Het is vooral een afmattende constante hoge luchtvochtigheid. Maar als het regent, dan gaan de sluizen ook echt open. We hebben een paar keer door een rivier moeten rijden dat eigenlijk gewoon een straat is. Of we konden niet naar de supermarkt omdat de weg ernaartoe blank stond. Futiliteiten als je in een huis van karton en golfplaat in een sloppenwijk woont. Zoals onze hulp Jamuna en haar gezin. Ze heeft van ons bubbeltjes plastic meegenomen om haar onafgewerkte zandvloer mee af te dekken.

We hebben een haat-liefde verhouding met de moesson. De buien hebben ook hun voordeel. De temperatuur zakt enorm na een bui. En het zand dat hier in de droge tijd dagelijks door de kozijnkieren naar binnen komt verdwijnt ook tijdelijk. Even niet tweemaal daags het aanrecht afnemen… En de planten krijgen aan het eind van de moesson een groeispurt. De wereld ziet frisgroen!

Nog een week of twee en dan trekt de moesson zich terug. Dan krijgen we de winter. Waarbij het in oktober en november trouwens overdag nog zo’n 25 graden wordt maar de dagen duidelijk korter zijn. Half december wordt het serieus koud, zo tot begin februari. We hebben dan een winterdekbed, lopen overdag in fleece en dragen een donsjas. Het huis verwarmen we alleen daar waar we ons bevinden (meestal kantoor) met een elektrische radiator. Maar zowel onze hulp Jamuna als chauffeur Chandra hebben helemaal geen verwarming. Of toch wel; Chandra laat een gloeilamp aan in zijn woning-met-1-vertrek-van-12m2. Dat verwarmt namelijk ook.

Februari is weer net zo’n perfecte maand als november. In maart schiet de temperatuur omhoog en start de zomer. Geen voorjaar met een lange overgang naar een nieuw seizoen. Vanaf half april is het gewoon heet. 47 graden. Een constant briesje. Dat voelt alsof je voor een open haard staat waar je niet van weg kunt lopen. Het zand komt weer door de kozijnkieren naar binnen zodat je het aanrecht weer twee keer per dag kunt poetsen. Iedereen wacht met smart op de verkoeling van de moesson.

In India kennen we nog een seizoen: het trouwseizoen. Trouwerijen zijn hier mega. Ten eerste duren ze drie dagen. Elke dag heeft zijn eigen thema en ceremonie. En er zijn ontzettend veel genodigden die allemaal persoonlijk worden uitgenodigd. Van Manoj, onze computer guy die vorig jaar de trouwerij van zijn jongere broer heeft geregeld, hoorden we dat het gedurende enkele weken voor het huwelijk een fulltime baan is. Hij moest als oudste broer alle 400 gasten persoonlijk uitnodigen. Dat was nog maar een klein aantal. Zijn eigen bedrijfje was ruim 4 weken dicht. Een maand geen inkomen, geen punt; het huwelijk was een belangrijkere zaak.

Het trouwseizoen ‘landt’ ook in India. Niet met een regenbui maar met advertenties van de trouwshows in luxe hotels. Daar kun je dan alles kopen wat je ‘nodig hebt’. Dus de uitbundige kleding en bijbehorende sieraden. Er zijn opvallend veel advertenties in lifestyle bladen en reclames op Engelstalige Indiase TV zenders. De doelgroep is de hoger opgeleide middenklasse. De uitvoering variëert nogal. Van een vader die zegt: ‘My daughter is my most precious posession. I will only do the best to find her a good husband.’ Tot hele jonge hippe meiden in korte broekjes die flirten met jongens en zelf op sites naar een partner zoeken. Daarbij woorden gebruikend als ‘boy browsing’ en ‘let’s unsingle’.

Er wordt nog steeds op grote schaal uitgehuwelijkt in India. Op het platteland, maar ook in de hoger opgeleide en rijkere kringen. Eén van onze collega’s trouwde vorig jaar met een jongen die ze een paar keer had gesproken. Gelukkig dat nog wel. Onze chauffeur Chandra zag zijn vrouw voor het eerst tijdens de huwelijksvoltrekking. De familie had alles geregeld. Onze collega ging een paar dagen na het huwelijk studeren in Amerika. Waar haar echtgenoot ook werkt. Fijn, denk je vast. Maar ze wonen daar 3.000 kilometer van elkaar verwijderd. Geen issue.

Het is interessant te zien hoe de generatie die zelf nog is uitgehuwelijkt, het met hun kinderen zal doen. De veertigers. Sommigen zeggen vol overtuiging dat hun kinderen echt zelf hun partner mogen kiezen. Anderen zeggen dat ze het wel zullen zien. Waarbij een vijftienjarige zoon van een kennis al heeft aangegeven het prima te vinden als zijn ouders een vrouw voor hem zoeken. En dus gaat moeder al een paar jaar mee naar feestjes van klasgenootjes om de ouders te leren kennen. En om te polsen of er een potentiele echtgenote voor haar zoon tussen zit…

Het verschil met westerse huwelijken lijkt vooral te zitten in de verwachtingen. Het is hier veel meer ‘voor elkaar zorgen’. Je trouwt hier niet met alleen je partner. De schoonfamilie krijgt een belangrijke rol. Je verlaat als vrouw zelfs je eigen ouderlijk huis om in te trekken bij je schoonfamilie. Een hoog opgeleide vrouw met een goede baan bij de Nederlandse ambassade besprak belangrijke zaken eerst met haar schoonouders, dan pas met haar echtgenoot. ‘They are my parents now and they know what’s best’. En de vrouw van Chandra heeft haar moeder al een paar jaar niet gezien. Terwijl ze een aantal maanden per jaar bij haar schoonouders woont. Op slechts enkele kilometers van haar ouderlijk huis. Zo werkt het gewoon, iedereen kent de regels en niemand raakt teleurgesteld.

Maar hoe anders het misschien in Nederland mag gaan, de liefde blijft toch ook hier de basis van een lang en gelukkig huwelijk. Waarbij de definitie van liefde in India velerlei is. Volgens Chandra staat huwelijk synoniem voor liefde. Niet andersom. Hij houdt heel veel van de vrouw die hij voor het eerst zag tijdens de huwelijksvoltrekking. Ze is inmiddels moeder van hun 2 kindjes en woont de helft van het jaar bij zijn ouders in Bihar, zo’n 24 uur reizen. We hebben boeiende gesprekken met hem in de auto en we leren veel van hem. En alsof wij het onlangs niet helemaal begrepen hoe dat nou zit met trouwen, liefde en ver weg van elkaar zijn, legde hij het met stralende ogen nog eens kort maar krachtig uit: “Of course I love her. She’s my wife!”

Op de liefde!

Namastee
Ronald & Ineke

Tower 24, Apt. 602
Orchid Petals, Sohna Road
Gurgaon 122018, Haryana
INDIA
Tel. +91 124 4069950
Ronald mobiel: +91 96 5424 4834 - Ineke mobiel: +91 98 1834 6771