Yamuna; rivier en sprankelende hulp in huishouding
Door: Ineke
Blijf op de hoogte en volg Ronald
08 September 2013 | India, Gurgaon
Precies een week heb ik zelf de vloer van het appartement geveegd. Dat moet je hier dagelijks doen. De kieren van de kozijnen zijn groot en even buiten Gurgaon is het platteland met bergen en daarachter de woestijn van Rajasthan. Het zand van de woestijn komt met gemak mee over de bergen onze woonkamer binnen. Dagelijks verse aanvoer.
Toen we hier net woonden wilde ik geen ‘personeel’. “Dat doe ik zelf wel. Deed ik toch in Nederland ook!”. Maar ik had niet door dat je hier echt elke dag de vloeren moet doen. Wat hier binnen komt is niet zomaar stof. Het is zand. Als je een paar dagen de vloer niet hebt gedaan, glij je uit over de ronde zanddeeltjes. Niet overdreven.
Na een week zelf aangeklooid te hebben met zwabber en dweil werd ik gebeld door Neha. Neha is de vrouw van Vikas die bestuurslid van Women on Wings is. Vikas heeft jaren in Nederland gewoond en is sinds vorig jaar weer met zijn gezin in India. In Gurgaon. En om helemaal precies te zijn: in ons appartementencomplex op de 3 etage. Dankzij Vikas wonen wij nu op de 6 etage.
Maar goed, Neha belde dus. Of ik nog een hulp zocht. Want haar hulp had gezien dat wij er waren komen wonen en ze wilde er nog wel een huis bij. Het was de heetste tijd van het jaar (dagelijks 45 graden en heel droog dus veel zand) en Neha kwam met de verlossende woorden: “ You must enjoy the system and luxury of India”. Er is voor alles wel iemand die dat voor jou wil doen. Met 1,2 miljard inwoners ook logisch dat iedereen een baantje wil. En dus zeg ik ‘ja’ tegen Neha. Vijf minuten later staat ze met haar hulp in onze woonkamer.
Haar hulp heet Yamuna. Zo heet ook een rivier die door Delhi loopt en langs de Taj Mahal in Agra stroomt. Alle rivieren in India zijn vrouwelijk, op 1 na. Ik heb Yamuna al eerder bij Vikas en Neha thuis gezien. Haar sprankelende verschijning was me toen al opgevallen. Yamuna legt uit wat ze kan doen en wat het kost: vloeren 1000 rupees per maand, badkamers 200 rupees per stuk per maand, stoffen 600 rupees per maand. Dat komt ze dan elke ochtend doen. Zeven dagen per week. Even voor jouw beeld zodat je snapt over welke bedragen we het hebben: 1000 rupees is vandaag ± 12 euro. Toen we hier kwamen wonen was dat 15 euro, het is nogal in waarde gezakt…
De volgende ochtend start Yamuna en maakt me al snel duidelijk dat ik niet de juiste zwabber en dweil heb. Snel naar Neha om te zien welke spullen zij heeft. Geen westerse zwabber en mop, maar een bezempje van dunne takjes en een soort trekker met grove doeken die er uit zien als vodden. Die koop ik dus ook. Yamuna blij.
Na een maand komt Yamuna op een ochtend niet. De dag erna komt ze vroeger (8:15) dan normaal (10:30) met haar pols in het gips… De overbuurvrouw vertaalt: “Ze is gevallen en heeft haar pols gebroken. Haar man komt helpen schoonmaken, maar daarvoor moeten wij schriftelijk toestemming geven.” Natuurlijk is haar man van harte welkom en dus schrijf ik een briefje. “Hoe laat is hij er dan?”, vraag ik. “Om 10:30 uur”, is het antwoord. Prima. Ik wens Yamuna beterschap en denk dat ik haar voorlopig niet zie.
Na vijf minuten gaat de deurbel. Yamuna staat voor de deur met haar man. Yamuna kan niet lezen en schrijven en misschien is klokkijken ook te vanzelfsprekend voor ons…
Samen doen ze het huis. Yamuna vertelt haar man Cocon wat hij moet doen en zij veegt gewoon met haar goede arm de vloer. Af en toe gaat ze op een bankje zitten. Ze heeft pijn. Haar man kan wel lezen en de komende dagen verkennen we met hem de landkaart van India en kunnen we elkaar op de computer dingen laten zien.
We ontdekken dat ze twee dochters hebben waarvan één lichamelijk gehandicapt is. Het meisje is 9 en moet voor alles getild worden. Yamuna laat me foto’s van haar dochters zien en vraagt of ik misschien een dokter ken die haar dochter kan genezen. Lieve Yamuna, we wonen hier pas een paar weken en we kennen nog geen doktoren…. Maar we gaan hier over nadenken, want we moeten hier wel wat mee.
Hoe is het mogelijk dat iemand die een gebroken pols heeft, een gehandicapte dochter, een man die blijkbaar ook geen beter betaalde baan heeft en jouw poetswerk kan overnemen, toch iedere ochtend zo blij en sprankelend voor de deur staat…. Ook al werkt Yamuna in een beton stad, ze heeft de kracht, trots en mentaliteit van een plattelandsvrouw. Daar komt ze ook vandaan. Ik vind haar geweldig.
Op 20 augustus vierde India het Raksha Bandhan festival. Zus bindt een rakhi (rood bandje) om de pols van broer, symbolisch voor de pure band tussen broer en zus. Maar als je geen broer hebt, mag het ook een zus/neef/nicht/oom/etc zijn. Dat is nu weer het mooie van India. Elke regel kan worden aangepast om niemand uit te sluiten. Daags na Raksha Bandhan vraagt Yamuna waarom ik geen rakhi om heb. Tja, wijzend op de wereldkaart, mijn broer en zus wonen in Nederland.... Yamuna draagt ook geen rakhi. Haar familie woont in Kolkata. Ik had een paar rakhi’s gekocht voor mijn collega Karen. Die lagen op de kast. Yamuna pakte er 1 uit de verpakking en deed die om mijn pols. Ik heb er bij haar 1 om de pols geknoopt.
Ronald was op reis naar Jaipur dus die is hier niet bij. Maar als hij weer terug is ziet Yamuna zijn ‘lege’ pols en ze vraagt of ze hem een rakhi mag omdoen. En dus krijgt hij ook een ´zusterbandje´ om.
Mijn rakhi zit nu om de pols van een Boeddha die we ooit in Laos hebben gekocht. Boeddha staat op de werkkamer en heeft al een katholieke rozenkrans om en een ketting uit de heilige Hindu plaats Haridwar. Dat is een mooi plaatje. Maar wat natuurlijk veel mooier is, is dat Yamuna haar naam (van de rivier) eer aan doet. Ze is sprankelend, krachtig, en ze gaat met de stroom mee. Ze durft ons te betrekken bij haar gewoontes. Man of vrouw. Gelijkwaardig. We zitten aan elkaar, vinden elkaar prachtig, ze kijkt mee op de website van Women on Wings en ziet daar foto’s van Indiase vrouwen op het platteland en zegt dan: “Acha” (“Goed”) en wij zeggen haar dat ze die badkamer echt weer eens moet schoonmaken. Ik vind Yamuna geweldig, maar dat had je vast al door.
Namasté,
Ronald & Ineke
Tower 24, Apt. 602
Orchid Petals, Sohna Road
Gurgaon 122001, Haryana
INDIA
Tel. +91 124 4069950
Ronald mobiel: +91 96 5424 4834 - Ineke mobiel: +91 98 1834 6771
Toen we hier net woonden wilde ik geen ‘personeel’. “Dat doe ik zelf wel. Deed ik toch in Nederland ook!”. Maar ik had niet door dat je hier echt elke dag de vloeren moet doen. Wat hier binnen komt is niet zomaar stof. Het is zand. Als je een paar dagen de vloer niet hebt gedaan, glij je uit over de ronde zanddeeltjes. Niet overdreven.
Na een week zelf aangeklooid te hebben met zwabber en dweil werd ik gebeld door Neha. Neha is de vrouw van Vikas die bestuurslid van Women on Wings is. Vikas heeft jaren in Nederland gewoond en is sinds vorig jaar weer met zijn gezin in India. In Gurgaon. En om helemaal precies te zijn: in ons appartementencomplex op de 3 etage. Dankzij Vikas wonen wij nu op de 6 etage.
Maar goed, Neha belde dus. Of ik nog een hulp zocht. Want haar hulp had gezien dat wij er waren komen wonen en ze wilde er nog wel een huis bij. Het was de heetste tijd van het jaar (dagelijks 45 graden en heel droog dus veel zand) en Neha kwam met de verlossende woorden: “ You must enjoy the system and luxury of India”. Er is voor alles wel iemand die dat voor jou wil doen. Met 1,2 miljard inwoners ook logisch dat iedereen een baantje wil. En dus zeg ik ‘ja’ tegen Neha. Vijf minuten later staat ze met haar hulp in onze woonkamer.
Haar hulp heet Yamuna. Zo heet ook een rivier die door Delhi loopt en langs de Taj Mahal in Agra stroomt. Alle rivieren in India zijn vrouwelijk, op 1 na. Ik heb Yamuna al eerder bij Vikas en Neha thuis gezien. Haar sprankelende verschijning was me toen al opgevallen. Yamuna legt uit wat ze kan doen en wat het kost: vloeren 1000 rupees per maand, badkamers 200 rupees per stuk per maand, stoffen 600 rupees per maand. Dat komt ze dan elke ochtend doen. Zeven dagen per week. Even voor jouw beeld zodat je snapt over welke bedragen we het hebben: 1000 rupees is vandaag ± 12 euro. Toen we hier kwamen wonen was dat 15 euro, het is nogal in waarde gezakt…
De volgende ochtend start Yamuna en maakt me al snel duidelijk dat ik niet de juiste zwabber en dweil heb. Snel naar Neha om te zien welke spullen zij heeft. Geen westerse zwabber en mop, maar een bezempje van dunne takjes en een soort trekker met grove doeken die er uit zien als vodden. Die koop ik dus ook. Yamuna blij.
Na een maand komt Yamuna op een ochtend niet. De dag erna komt ze vroeger (8:15) dan normaal (10:30) met haar pols in het gips… De overbuurvrouw vertaalt: “Ze is gevallen en heeft haar pols gebroken. Haar man komt helpen schoonmaken, maar daarvoor moeten wij schriftelijk toestemming geven.” Natuurlijk is haar man van harte welkom en dus schrijf ik een briefje. “Hoe laat is hij er dan?”, vraag ik. “Om 10:30 uur”, is het antwoord. Prima. Ik wens Yamuna beterschap en denk dat ik haar voorlopig niet zie.
Na vijf minuten gaat de deurbel. Yamuna staat voor de deur met haar man. Yamuna kan niet lezen en schrijven en misschien is klokkijken ook te vanzelfsprekend voor ons…
Samen doen ze het huis. Yamuna vertelt haar man Cocon wat hij moet doen en zij veegt gewoon met haar goede arm de vloer. Af en toe gaat ze op een bankje zitten. Ze heeft pijn. Haar man kan wel lezen en de komende dagen verkennen we met hem de landkaart van India en kunnen we elkaar op de computer dingen laten zien.
We ontdekken dat ze twee dochters hebben waarvan één lichamelijk gehandicapt is. Het meisje is 9 en moet voor alles getild worden. Yamuna laat me foto’s van haar dochters zien en vraagt of ik misschien een dokter ken die haar dochter kan genezen. Lieve Yamuna, we wonen hier pas een paar weken en we kennen nog geen doktoren…. Maar we gaan hier over nadenken, want we moeten hier wel wat mee.
Hoe is het mogelijk dat iemand die een gebroken pols heeft, een gehandicapte dochter, een man die blijkbaar ook geen beter betaalde baan heeft en jouw poetswerk kan overnemen, toch iedere ochtend zo blij en sprankelend voor de deur staat…. Ook al werkt Yamuna in een beton stad, ze heeft de kracht, trots en mentaliteit van een plattelandsvrouw. Daar komt ze ook vandaan. Ik vind haar geweldig.
Op 20 augustus vierde India het Raksha Bandhan festival. Zus bindt een rakhi (rood bandje) om de pols van broer, symbolisch voor de pure band tussen broer en zus. Maar als je geen broer hebt, mag het ook een zus/neef/nicht/oom/etc zijn. Dat is nu weer het mooie van India. Elke regel kan worden aangepast om niemand uit te sluiten. Daags na Raksha Bandhan vraagt Yamuna waarom ik geen rakhi om heb. Tja, wijzend op de wereldkaart, mijn broer en zus wonen in Nederland.... Yamuna draagt ook geen rakhi. Haar familie woont in Kolkata. Ik had een paar rakhi’s gekocht voor mijn collega Karen. Die lagen op de kast. Yamuna pakte er 1 uit de verpakking en deed die om mijn pols. Ik heb er bij haar 1 om de pols geknoopt.
Ronald was op reis naar Jaipur dus die is hier niet bij. Maar als hij weer terug is ziet Yamuna zijn ‘lege’ pols en ze vraagt of ze hem een rakhi mag omdoen. En dus krijgt hij ook een ´zusterbandje´ om.
Mijn rakhi zit nu om de pols van een Boeddha die we ooit in Laos hebben gekocht. Boeddha staat op de werkkamer en heeft al een katholieke rozenkrans om en een ketting uit de heilige Hindu plaats Haridwar. Dat is een mooi plaatje. Maar wat natuurlijk veel mooier is, is dat Yamuna haar naam (van de rivier) eer aan doet. Ze is sprankelend, krachtig, en ze gaat met de stroom mee. Ze durft ons te betrekken bij haar gewoontes. Man of vrouw. Gelijkwaardig. We zitten aan elkaar, vinden elkaar prachtig, ze kijkt mee op de website van Women on Wings en ziet daar foto’s van Indiase vrouwen op het platteland en zegt dan: “Acha” (“Goed”) en wij zeggen haar dat ze die badkamer echt weer eens moet schoonmaken. Ik vind Yamuna geweldig, maar dat had je vast al door.
Namasté,
Ronald & Ineke
Tower 24, Apt. 602
Orchid Petals, Sohna Road
Gurgaon 122001, Haryana
INDIA
Tel. +91 124 4069950
Ronald mobiel: +91 96 5424 4834 - Ineke mobiel: +91 98 1834 6771
-
08 September 2013 - 19:02
Suzanne:
Wat een mooi verhaal weer!
Kan niet wachten om jullie kant op te komen!! Xx -
08 September 2013 - 19:22
Maria Van Der Heijden:
Yamuna als inspiratiebron. Wat een prachtig verhaal! Dank voor het delen -
08 September 2013 - 19:54
Ingeborg:
Met veel plezier je verhaal gelezen.Prachtig.
Veel liefs van Piet en Ingeborg
-
08 September 2013 - 20:33
Lesley:
Een mooi, inspirerend verhaal!
-
08 September 2013 - 21:28
Danielle:
Wat een prachtig verhaal! Ik heb 'm zelfs voorgelezen en beiden kregen we een heel warm gevoel. Leuk jullie ervaringen te lezen! Zo ver en toch dichtbij
X -
08 September 2013 - 22:07
Monique Aukema:
Wat mooi om jullie ervaringen te lezen! Ik ben zelf vanuit mijn achtergrond als begeleider van o.a. gehandicapte kinderen in het onderwijs direct nieuwsgierig naar het gehandicapte meisje, wat kan ze wel en niet en wat zouden ze voor haar kunnen gebruiken? Geen idee, maar wellicht kan ik meedenken. Veel succes met jullie activiteiten, ik blijf jullie volgen!
Lieve groet ook van Evert! Monique -
10 September 2013 - 09:21
Ingrid:
Wat een schitterend verhaal!!
En wat een leermomentjes!!!
Dank je wel, xx -
10 September 2013 - 09:53
Jose :
Hi Ineke,
Wat een prachtig verhaal weer; het is net alsof ik tegenover je op kantoor zit en naar je luister.
Blijven schrijven hoor!
Lfs.
-
11 September 2013 - 18:33
Maria,s Moeder .:
namaste , Ineke ,
Op weg naar Agra naar de Taj Mahal zagen wij ook de plattelandsvrouwen met hun bezempjes
druk aan het vegen , ik zie het nog voor me .
veel lieve wensen voor Yamuna .
Ik ga het nog een keer overlezen , dankjewel .
Dag , Maria,s moeder -
11 September 2013 - 22:50
Karen:
Geweldig verhaal weer. En tot snel! -
13 September 2013 - 06:55
Carolijn:
Mooi verhaal Ineke.
Leuk ook hoe je ons zo meeneemt in jouw wereld in India. xx
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
